87. „Never Never”

Witam. Książki autorstwa Colleen Hoover bardzo lubię, więc bardzo ciekawa byłam jej współpracy z Tarryn Fisher, której książek do tej pory jeszcze nie czytałam. 

Akcja "Never Never" rozpoczyna się w szkole, gdzie Silas i Charlie  w pewnym momencie tracą pamięć. Nie pamiętają siebie, rodziny, ani tego, że są parą. Wspólnymi siłami próbują odkryć swoje uczucia, tożsamość i tajemnice ich rodzin, a także dojść do tego, dlaczego utracili pamięć.

Motyw amnezji w książkach jest naprawdę bardzo ciekawy i w tej również tak jest. Główni bohaterowie znają się całe życie, a teraz od nowa próbują się poznać i odkryć prawdę, która nie jest zbyt dobra..

Muszę przyznać, że wątek miłosny jest tutaj przecudowny i czuć tutaj mocną rękę pani Hoover. Uwielbiam głównych bohaterów i relację, jaka ich łączy. Cudownie razem z nimi czytało mi się listy i oglądało zdjęcia, które krok po kroku nakreślały im to jak blisko byli ze sobą. Ich historia pochłonęła mnie tak bardzo, że 400 stron książki pochłonęłam jednego wieczora. Narracja jest prowadzona na zmianę raz z perspektywy Charlie, a raz z Silasa, dzięki czemu mogliśmy poznać myśli obojga, co było zdecydowanie najlepszym, co autorki mogły zrobić.

Niestety, książka nie obyła się bez wad i z tego powodu trochę mi przykro. Tak jak wszyscy inni, jestem zawiedziona zakończeniem. Przez większość książki przeżywałam ogromne emocje i ze zniecierpliwieniem oczekiwałam mocnego finału, który mną wstrząśnie, a zakończyło się bardzo lekko. Wygląda to trochę tak, jakby autorki miały pomysł na początek i środek, a na końcówkę już nie i to bardzo czuć podczas czytania. Mam również wrażenie, że nie został rozwiązany wątek krwi i błota na kołdrze, o którym jest nawet wspomniane na okładce.. chyba, że coś przeoczyłam. Generalnie, były tam też inne postacie, których wątek można było trochę bardziej pociągnąć i kilka spraw rozjaśnić, a autorki skupiły się tylko i wyłącznie na głównych bohaterach. 

Podsumowując jest to na pewno piękna historia, idealna głównie dla młodzieży, ale myślę, że nie tylko, jednak ma trochę niedociągnięć. Myślę, że to najsłabsza książka Colleen Hoover jaką czytałam do tej pory, wypada jednak lepiej, kiedy pisze sama. Nie polecam, nie odradzam, sami się przekonajcie.