246. „Dżozef”

Ostatnio silnie zagłębiam się w Małeckiego i z każdą książką uwielbiam go bardziej! Przede mną jeszcze "Rdza", która uchodzi za najlepszą jego książkę, a ja już naprawdę nie wiem, jak może być lepiej. Dzisiaj przychodzę z "Dżozefem", który zrobił na mnie ogromne wrażenie. Jest on powieścią z gatunku realizmu magicznego.

Dres Grzegorz pewnego dnia zostaje okradziony i pobity. Ze złamanym nosem trafia do szpitala, do czteroosobowej sali, zajętej przez biznesmena Kurza i Marudę. Później dołącza do nich Czwarty, wielki fan książek Josepha Conrada. W amoku i chorobie Czwarty nakłania Grzegorza do spisania ostatniej powieści Josepha Conrada.. co jest początkiem wielkich zmian w szpitalnym otoczeniu. 

Powieść ta jest pisana dwutorowo. Z jednej strony mamy perspektywę Grzegorza, który jest młody, ma problemy z dziewczyną, udaje przed znajomymi głupszego niż jest naprawdę, a szpital sprawia, że zaczyna zastanawiać się nad swoim życiem. Z drugiej strony mamy historię z opowieści Czwartego o małym Stasiu, który pewnego dnia wyrzeźbił figurkę. Figurkę, która zmieniła jego życie, a także pewnym splotem wydarzeń wpłynęła na to, co dzieje się w szpitalu. Oba wątki świetnie się uzupełniły. Z ogromnym zniecierpliwieniem czekałam, jaki będzie finał tej historii. Nie zawiodłam się. 

Dostajemy ogromną dawkę absurdu i w całości poddałam się tej konwencji. Pod otoczką absurdu, dostajemy dużo refleksji nad życiem każdego z nas, co bardzo cenię. Mamy tutaj też bardzo dobrze zarysowanych bohaterów, którzy są prawdziwi, mają wady, ale mimo wszystko im kibicujemy. 

Pióro Małeckiego niezmiennie mnie zachwyca. Małecki jest moim największym odkryciem ostatniego czasu. Jestem bardzo dumna, że mamy w Polsce tak dobrego pisarza!