293. „Cztery po północy”

"Cztery po północy" to zbiór 4 minipowieści grozy Stephena Kinga. Każda z nich jest poprzedzona wstępem autora, w którym opowiada skąd wziął inspirację do ich napisania. Uwielbiam dowiadywać się o takich smaczkach. Sprawia to, że jeszcze lepiej zagłębia mi się w lekturę. Każda z opowieści ma około 200 stron, więc jest to naprawdę kawał literatury. 

Jak to bywa ze zbiorami opowiadań, nigdy wszystkie nie są równe poziomem i w tym przypadku też tak jest. Pierwsza opowieść o tytule "Langoliery" jest zdecydowanie moją ulubioną i gdybyście mieli sięgnąć po tę książkę tylko ze względu na nią, to naprawdę warto! Jej akcja dzieje się w samolocie. 11 pasażerów budzi się ze snu i odkrywa, że zniknęła reszta pasażerów i załoga, a samolot leci na autopilocie. Byłam totalnie zszokowana i zachwycona tym, w którą stronę poszła fabuła.

Druga i trzecia opowieść były ciut gorsze od pierwszej, ale również były bardzo dobre. Pierwsza z nich opowiadała o pisarzu oskarżonym o plagiat, którego był pewny, że nie popełnił, jednak obie ich książki były napisane lustrzanie podobnym językiem, a druga historia działa się w najbardziej przerażającej i mrocznej bibliotece, o jakiej kiedykolwiek słyszałam. Z ogromną przyjemnością czytałam te historie, mimo że zakończenia opowieści o pisarzu domyśliłam się trochę wcześniej.

Ostatnia opowieść podobała mi się najmniej, chociaż nadal nie była ona zła. Chłopak dostaje na swoje 15-ste urodziny aparat Polaroid, który robi w kółko to same zdjęcie, na którym widnieje groźny pies, chcący uwolnić się z aparatu. Ta historia była dla mnie za mało dynamiczna i dlatego troszkę mnie wynudziła i działa na niekorzyść tego zbioru, ale jakoś diametralnie znowu nie wpłynęła na moją ocenę, ponieważ pierwsze trzy historie spodobały mi się na tyle, że bardzo chciałabym do nich wrócić w przyszłości. I wam bardzo polecam sięgnięcie po ten zbiór. Jest mocno zróżnicowany tematycznie, więc każdy powinien wyciągnąć z niego coś dla siebie. Ja oceniam go na takie 7/10.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

28. „Sztuka obsługi penisa”

Obraz
„Sztuka obsługi penisa” autorstwa Andrzeja Gryżewskiego i Przemysława Pilarskiego jest wywiadem, który rozpatruje seksualność mężczyzn pod każdym kątem.  Myślę, że już sama okładka przykuwa wzrok, a forma wywiadu sprawia, że jest to dość lekka pozycja, na dość trudny temat. Ludzie często wstydzą się swojej seksualności, a tutaj mamy dokładnie nakreślone, skąd biorą się takie problemy. Mnie osobiście przeraża to, że w 21 wieku seks jest nadal tematem tabu dla większości ludzi i bardzo cieszę się, że powstają książki, które mają na celu uświadomienie nas w tej dziedzinie.  Dzięki tej lekturze możemy się dowiedzieć jak wygląda praca z psychoterapeutą, na przykład przy zaburzeniach erekcji, a także jaka jest budowa członka. Tematów poruszanych w tym wywiadzie jest naprawdę mnóstwo, począwszy od masturbacji, a kończywszy na chorobach wenerycznych i zdradach, a wszystko jest napisane przystępnym dla czytelnika językiem. Możemy również się dowiedzieć z jakimi problemami na
Czytaj więcej...

107. „Związki - instrukcja obsługi”

Obraz
Piotr C. to dość kontrowersyjny autor, nie każdy lubi jego styl pisania, ze względu na to, że jest to język prosty, dosadny, taki jakim często ludzie się na co dzień posługują, bez cienia poetyckości. Do mnie jego twórczość często przemawia i daje trochę do myślenia, dlatego ucieszyłam się, gdy na jego profilu przeczytałam, że wydał ebooka - krótkiego, bo tylko 88 stron, ale za to darmowego! Jest on do pobrania na stronie: https://pokolenieikea.com/2019/03/02/moja-nowa-ksiazka-zwiazki-instrukcja-obslugi/ w dwóch formatach - pdf i epub, a jego tytuł to „Związki - instrukcja obsługi”.  Jak autor sam pisze, jest to jego subiektywna opinia na temat tego, jak sobie poradzić we współczesnych relacjach. Będąc kobietą uważam, że dobrze jest spojrzeć na związki z perspektywy faceta. Autor w tej książce zawarł lekcje zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn, w których porusza dużo ważnych tematów, z którymi spotykamy się na co dzień, jak na przykład: samoakceptacja, trudności w utrzymaniu zw
Czytaj więcej...

46. „Złodziejka opowieści”

Obraz
„Złodziejka opowieści” to powieść autorstwa Joanny Marii Chmielewskiej, z którą po raz pierwszy miałam do czynienia przy okazji lektury tej książki, więc z ciekawością zapoznawałam się ze stylem pisania tej autorki.  Książka ta jest przedstawiona z perspektywy dwóch osób. Marty - spokojnej tłumaczki i Tamar - bestsellerowej pisarki. Łączy je dziwna więź. Marta podporządkowuje się zasadom, które ustaliła Tamar, co w całości komplikuje jej życie. Dlaczego ustanowiły te zasady? Jaka tajemnica kryje się na kartach tej powieści? Kim jest Tamar? Na wszystkie te pytania odpowiecie, oczywiście, kiedy sami sięgniecie po tę pozycję.  To co w książce mnie urzekło, to opis, jak Tamar zbiera materiały do swoich powieści. Jak inspiruje się całym światem, słucha ludzi i ich historii, a często są to opowieści smutne i przejmujące.  Do plusów jeszcze należą styl autorki i lekkość języka użytego w tej książce. Czyta się przyjemnie, a przejścia pomiędzy jedną bohaterką a drugą są płynne,
Czytaj więcej...