110. „Nikt nie idzie”

Pan Jakub Małecki jest przedstawiany jako jeden z najlepszych polskich pisarzy. Aż wstyd się przyznać, ale jakoś nie miałam wcześniej okazji zapoznać się z jego twórczością, jednak postanowiłam to zmienić i zaopatrzyłam się w najnowszą jego powieść - „Nikt nie idzie”. 

Główną bohaterką jest Olga. Spotyka ona w okropnych okolicznościach chłopaka-mężczyznę, którego nazywa dzikiem, a ma on na imię Klemens. Ona podjęła niedawno trudną życiową decyzję, on jest niepełnosprawny i został sam. Ich drogi się przecięły i złączyły, a my możemy szerzej spojrzeć na ich teraźniejszość, poprzez wplatane wspomnienia z przeszłości.

Słyszałam wcześniej, że styl autora jet niepowtarzalny i niezwykle specyficzny. Rzeczywiście, minęła chwila zanim się do niego przyzwyczaiłam, ale kiedy to nastąpiło, dosłownie popłynęłam. Podczas czytania czuć niezwykłą lekkość i magię. Małecki potrafi prostymi słowami, zwykłymi codziennymi czynnościami i najzwyklejszymi ludźmi, uczynić naprawdę wyjątkową całość. Opowiada o takich najbardziej prozaicznych czynnościach w taki sposób, że ciężko się oderwać. 

Całość fabuły jest poprowadzona tak, że kawałek po kawałku odkrywamy świat z perspektywy różnych osób, w różnym czasie, a wszystko się gdzieś nawzajem przenika. 

Małecki naprawdę pięknie mówi o samotności i miłości w dużym mieście. Porusza również wiele trudnych tematów, jak niepełnosprawność, śmierć, zagubienie. Doceniam zawsze, kiedy autorzy poruszają takie wątki, uważam je za niezwykle wartościowe. Często mogę wniknąć w umysł i zobaczyć co myślą i odczuwają osoby dotknięte zupełnie innymi problemami niż te, z którymi zmagam się na co dzień.

Książka wywołała we mnie wiele emocji. Dużo smutku, dużo refleksji, ciekawości jak potoczyły się dalsze losy bohaterów. Na pewno sięgnę po inne książki autora.