141. „Zjezdne zbocze”

„Zjezdne zbocze” to 10 tom Serii Niefortunnych Zdarzeń! Już tylko trzy części zostały mi do jej końca. Wszystkie czekają już na stosiku do przeczytania, to jak dobrze wszystko pójdzie, to w tym miesiącu zakończę już moją przygodę z tym cyklem. 

W „Zjezdnym zboczu” witamy się z rodzeństwem Baudelaire w dość przykrym momencie, w którym Hrabia Olaf porywa Słoneczko, aby zgarnąć cały majątek sierot, a Wioletkę i Klausa zostawia, jak sam uważa, na pewną smierć. Dzieci są na tyle zaradne, że udaje im się przeżyć, jednak stoją przed zadaniem uratowania swojej najmłodszej siostry, a w tym celu muszą się wspiąć na sam szczyt Góry Cug.

Z konwencją, w której dzieci są podrzucane do nowych opiekunów i znajduje ich hrabia Olaf, zerwaliśmy już ze dwie części temu, teraz jednak książka rozpoczyna się jeszcze w całkiem inny sposób, w momencie, w którym Olafowi w końcu udaje się porwać jedno z rodzeństwa. Wioletka i Klaus stają przed naprawdę trudnym zadaniem uratowania siostry, a przy okazji także odkrycia kolejnych tajemnic śmierci ich rodziców i rozwiązania zagadki organizacji WZS. 

Ta część wzbudza  w czytelniku sporo ciekawości. Dostajemy w końcu jakieś konkretniejsze elementy układanki, dzieci nabywają nowe umiejętności, zaczynają dostrzegać, że pewne rzeczy, które znają od urodzenia, są powiązane z pewną organizacją.. jednak są to cały czas dość luźne elementy, których nie jesteśmy jeszcze w stanie poskładać w całość. 

Nadal jest przykro, nadal jest abstrakcyjnie i lekko, więc oczywiście polecam! Bez względu na wiek. ;)