65. „Przesilenie”

„Oczywiście, że potępione dusze. Cóż innego mogłabym zobaczyć? Przecież nie słodkie kocięta i szczenięta”.

Serii książek „Kwiat Paproci” pani Katarzyny Bereniki Miszczuk nie muszę już chyba nikomu przedstawiać. Na blogu pojawiły się już recenzje trzech pierwszych tomów, jeżeli ktoś nie czytał to zapraszam do nadrobienia - Tom 1, Tom 2, Tom 3. Dzisiaj przychodzę do Was z ostatnią częścią pod tytułem „Przesilenie”, a także z delikatnym podsumowaniem całego cyklu. 

W finałowym tomie po raz kolejny spotykamy jedną z najlepszych książkowych par - Gosię i Mieszka. Gosława jest w ciąży, a jej nieśmiertelny partner, który przez tysiąc lat nie spłodził żadnego potomka, nie potrafi uwierzyć, że to jego dziecko. Dodatkowo Bogowie nadal nie dają Gosi spokoju, szczególnie Swarożyc, który zaczyna dopominać się o spełnienie obietnicy, a całe miasto rozpoczyna przygotowania do nadchodzącego święta Dziadów. 

W „Żercy” miałam wrażenie, że akcja trochę zwolniła, jednak w ostatniej części tempo jest zdecydowanie lepsze. Oczywiście, były elementy, których się domyśliłam, ale kompletnie mi to nie przeszkadzało w pochłanianiu tej książki. Wszystkie wątki bardzo ładnie się rozwiązały, nie zostały żadne niedopowiedzenia, a zakończenie bardzo mi się podobało! 

Cała seria zawiera w sobie naprawdę dużo magii i cudowny, słowiański klimat. Autorka wykreowała idealnie świat tak podobny do tego, w którym żyjemy, ale jednak różniący się przez to, że Mieszko nie przyjął chrztu. Ogromną zaletą są postacie, których nie da się nie lubić. Gosia ze swoją hipochondrią, ciętym humorem i niezdarnością, z tysiącletnim Mieszkiem, który stroni od nowoczesności, są parą idealną, a ich rozmowy i teksty często doprowadzały mnie do szczerego śmiechu. No i oczywiście, pani Baba Jaga, czyli Jarogniewa, której potyczki słowne z Gosią zapamiętam zdecydowanie na długo. 

„Najstraszniejszy koszmar zmienił się nieoczekiwanie w potyczkę słowną. Potyczek słownych się nie boję. Mam doświadczenie. Przecież ja prawie przez cały czas gadam do siebie.” 

Latem bardzo rzadko wybieram serie książkowe, wolę je czytać raczej w długie zimowe wieczory, więc to powinno być dla Was najlepszą rekomendacją. Tak przyjemnie i lekko czytało mi się ten cykl, że zamówiłam od razu „Sekretnik Szeptuchy”. Może on mnie trochę pocieszy po tym, że moja przygoda z „Kwiatem paproci” już się skończyła, a Wam szczerze polecam zapoznanie się z tym cyklem, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, bo naprawdę warto!