61. „Żerca”

Na początek chciałabym Was serdecznie zaprosić do przeczytania recenzji pierwszego tomu serii "Kwiat paproci" - "Szeptucha", a także drugiej części pod tytułem "Noc kupały".

Jeżeli udało Wam się przez nie przebrnąć, to pewnie już wiecie, że serią jestem naprawdę zauroczona, a słowiańska atmosfera, to zdecydowanie moje klimaty. Dwie poprzednie części postawiły poprzeczkę bardzo wysoko, jak zatem moje wrażenia po przeczytaniu trzeciego tomu? 

W tej książce wracamy do miasteczka, gdzie nasza ulubiona hipochondryczka po Nocy Kupały, próbuje się coraz bardziej odnaleźć w zawodzie Szeptuchy, przygnieciona emocjami związanymi z tym, że Mieszko wyjechał. Dodatkowo w mieście pojawia się nowy, przystojny Żerca w wieku Gosi.. A Bogowie i inne stworzenia nadal uprzykrzają jej życie.

Muszę od razu wspomnieć o okładce, ponieważ walory estetyczne są dla mnie niezwykle ważne, a skoro skrytykowałam tę drugiej części, to teraz przyznaję, że ta i "Szeptuchy" podobają mi się zdecydowanie najbardziej.

Pod względem treści uważam, że jest to część najsłabsza jak na razie. Pierwsza połowa była bardzo przegadana, akcji za dużo nie było. Za postacią Żercy - Witka - jakoś nie za specjalnie przepadałam, więc cały czas czekałam tylko aż pojawi się Mieszko. Druga połowa książki była już zdecydowanie bardziej dynamiczna, co niezwykle mnie ucieszyło, a finał był taki, że od razu sięgam po ostatni tom, bo nie wytrzymam z ciekawości, co będzie dalej! :)

Ogromną zaletą tej części były opisy przygotowania do obrzędów. Są takie niezwykłe i magiczne! Świąt tutaj było kilka, a jednym z nich był ślub i wieczór panieński, których obrządek szczególnie mnie urzekł! 

Podsumowując, jest to oczywiście dobra kontynuacja serii, chociaż moim zdaniem najsłabsza spośród trzech książek, które udało mi się przeczytać, jednak nie można odmówić jej tego niesamowitego klimatu, za który pokochałam tę serię. Przede mną ostatni tom i nie mogę się doczekać aż przedstawię Wam moje wrażenia! :)