299. „Śpiące królewny”

 „Śpiące królewny” to książka, którą Stephen King napisał we współpracy ze swoim synem Owenem Kingiem. Opowiada o epidemii, która dotyka tylko kobiety. Nazywa się ją grypą aurory i jest to śpiączka, na którą zapadają kobiety, gdy tylko zasną. Zaczyna się tworzyć dookoła nich pewna powłoka, której nie można zrywać. 

Akcja dzieje się w miasteczku Dooling. Bohaterów jest sporo, ale jako głównych można uznać Clinta, psychologa więziennego, jego żonę Lili, będącą komendantem policji i ich syna Jareda. Więzienie dla kobiet, z którym związana jest ta rodzina, jest istotnym miejscem, ponieważ właśnie tam trafia dziwna kobieta, która jako jedyna w śnie nie pokrywa się kokonem. 

Widzimy tutaj apokaliptyczną wizję świata, w której kobiety robią wszystko, żeby nie zasnąć, a mężczyźni ze strachu przed rozszerzeniem się zarazy, próbują pozbyć się zarażonych już kobiet. Jest to niezwykle szczegółowa, rozbudowana i wielowątkowa wizja. Wiem, że sporo osób narzeka, że jest zbyt rozbudowana, jednak po tym, jak ostatnio czytałam „To” i „Bastion”, to „Śpiące królewny” wydają mi się całkiem skondensowane w treści, mimo mnogości bohaterów. Naprawdę zaangażowałam się w ten świat, który jest mroczny i często brutalny. Miałam problem przebrnąć przez pierwsze sto stron, kiedy poznawaliśmy bohaterów i tło wydarzeń, ale później czytało mi się już bardzo dobrze. 

Myślę, że nie jest to książka dla każdego. Jest dość specyficzna, jednak mi bardzo się podobała. Może z wyjątkiem zakończenia, które u Kinga bywają dość przewidywalne.